Fimmtán ára sonur Maríu Sifjar Ericsdóttur hefur loksins byrjað að taka ábyrgð á lífi sínu eftir tæplega tveggja mánaða dvöl á meðferðarstofnun í Suður-Afríku. Drengurinn, sem hefur glímt við alvarlegan fíknivanda, er nú að horfa til framtíðar með nýjan vilja til að verða að einhverju.
María ákvað að senda son sinn í kostnaðarsama meðferð í Suður-Afríku eftir að hafa gefist upp á úrræðaleysi heima. „Ég sé ekki eftir því, hann er orðinn allt annað barn,“ sagði hún í samtali við mbl.is eftir heimsókn sína til hans. María var heima eftir að hafa heimsótt son sinn í Suður-Afríku og var ánægð með breytingarnar sem hafa orðið á honum.
Hann hefur nú byrjað að taka ábyrgð á sjálfum sér og virðist vera að læra að lifa edrú. „Brosið er orðið einlægt. Þetta er ADHD-barn sem aldrei hefur verið kyrr, en hann sat með mér í fjórar klukkustundir að spjalla,“ rifjar María upp. Hún lýsir því hvernig hann vill vera edrú og gera eitthvað gagnlegt, eins og að kenna öðrum börnum í Blönduhlíð hvernig á að lifa edrú.
Í Suður-Afríku dvelur sonur Maríu á meðferðarstofnuninni Healing Wings, þar sem meðferðin var áætluð að vara í níu til tólf mánuði. María segir að aðstæður þar séu mikið betri en þær sem hann hafi upplifað áður heima. Hún bendir á að meðferðin er mun markvissari og nær í lengri tíma.
Önnur íslensk móðir, Ingibjörg Einarsdóttir, er einnig að senda sinn son í svipaða meðferð, þar sem þeir glíma báðir við alvarlegan fíknivanda. Þær binda báðar vonir við að meðferðin í Suður-Afríku verði þeim til lífsbjargar, sérstaklega þar sem meðferð heima hefur ekki skilað árangri.
María lýsir því hvernig hún þurfti að berjast við barnaverndina til að fá leyfi fyrir syni sínum að fara í meðferð. „Hann var á skilorði og hafði brotið skilorðið, en við komumst að því að það var nauðsynlegt að senda hann út,“ útskýrir hún. Hún benti á að á Íslandi hafi ekki verið til langtímameðferðarheimili fyrir drengi í um eitt og hálft ár, þar sem Lækjarbakka var lokað.
Meðferðin í Suður-Afríku skilaði strax árangri. María var ánægð að sjá son sinn í betri aðstæðum, þar sem aðgangur hans að fíkniefnum var takmarkaður og umhverfið var öruggara. Hún talar um að aðferðirnar þar séu ólíkar þeim sem eru í boði á Íslandi.
María hefur haldið áfram að hafa samband við barnaverndina eftir að sonur hennar fór út, þar sem hún vill að sveitarfélagið taki þátt í kostnaði við meðferðina. „Sambandið er ekki nægilega sterkt, en ég trúi að hann sé í góðum höndum,“ sagði hún.
Í lokin segir María að meðferðin í Suður-Afríku veiti son hennar dýrmætan tíma til að þroskast og að ef hann gengur í gegnum erfiðleika þegar hann kemur heim, þá sé auðveldara fyrir hann að snúa sér aftur að edru lífi. „Hann hefur nú þegar framtíðarplön í lífinu og vill hjálpa mér heima,“ segir hún og brosir.
