Maria Gómez, matargyðja og bloggari, fagnaði 47 ára afmæli þann 11. október síðastliðinn. Í færslu sem hún birti þann dag þakkaði hún fyrir fallegar afmæliskveðjur og sagði sumaritið hafa verið erfitt. „Þetta sumar hefur kennt mér að jafnvel í storminum getum við börnin dafnað. Hvað er fallegra en að sjá börnin sín þroskast, blómstra og verða sterkari. Þrátt fyrir allt sem þau ganga í gegnum, felst raunveruleg fegurð í því,“ skrifaði hún.
Í nýrri færslu á samfélagsmiðlum opnar María sig um árangandi ofbeldi sem hún hefur þolað. Hún segir að þögnin hafi ekki verið verndandi, heldur skaðleg. „Stundum neyðist maður til að rjúfa þögnina þegar hún skaðar meira en hún verndar. Ég hef því ákveðið að segja frá,“ útskýrir hún.
María bendir á að aðrir hafi sýnt henni mikinn stuðning og spurt um líðan hennar. Þó að hún hafi dregið sig í hlé á undanförnum árum, er hún nú tilbúin að deila sinni sögu. „Ég veit að miðillinn minn hefur breyst mikið síðustu 2-3 ár. En nú ætla ég að vera kjarkað og fara langt út fyrir það sem ég er vön,“ segir hún.
Í færslum sínum vísaði María að mörgu leyti í Freud, en hún segir að engin manneskja sé gallalaus. „Ef þú finnur einhvern sem virðist gallalaus, er líklega best að hlaupa í burtu. Ég hefði átt að gera það miklu fyrr,“ útskýrði hún.
María lýsir aðstæðum sínum sem hafa verið háðar stjórn, hótunum og ofbeldi í öllum myndum, þar á meðal kynferðislegu, fjárhagslegu og andlegu ofbeldi. „Sumt af því heldur áfram enn í dag, og óvissa og kvíði halda okkur í stöðugri ógn,“ segir hún.
Hún deilir einnig myndum af ofbeldinu sem hún hefur þolað, þar sem hlutum var kastað, veggir og hurðir voru lamdar, og niðurlæging var algeng. María lýsir því hvernig hún var oft þvinguð til að þegja um ofbeldið og hvernig hún skammast sín fyrir að hafa ekki sagt frá fyrr.
„Eftir að hafa lifað í óvissu og ótta of lengi, er ég nú komin að þeirri niðurstöðu að þögnin verndar aðeins þann sem veldur skaðanum,“ segir María. Hún segir að það sé nauðsynlegt að tala um ofbeldið sem hún hefur þolað og að kerfið sem á að vernda þolendur þurfir að vera gagnrýnt fyrir að gera það ekki.
María vonast til að með því að deila sinni sögu geti hún veitt öðrum styrk og aðstoð, og að kerfið geti loksins tekið ábyrgð á því að vernda þá sem þurfa á því að halda.
