Sigurður Árni Reynisson, kennari og fyrrverandi lögreglumaður, hefur skrifað áhrifamikla grein um heimilisofbeldi á Vísi. Í greininni fjallar hann um flókin málefni sem snerta lögregluþjóna og segja má að þessi mál reyni mikið á alla þá sem að þeim koma.
Sigurður Árni segir heimilisofbeldi vera dýrmætur blettur í samfélaginu, þar sem aðeins toppurinn á ísjakanum sé sýnilegur. Undir yfirborðinu leynast ótal sögur, barna, foreldra, fjölskyldna og sársauka sem fáir sjá. „Heimilisofbeldi er ekki einungis atvik, heldur saga sem endurtekur sig, oft á hverjum degi, bak við lokuð dyr,“ skrifar hann.
Hann lýsir einnig reynslu sinni sem lögreglumaður í aðstæðum þar sem heimilisofbeldi var viðfangsefni. „Einn atburður stóð þó upp úr, ekki endilega sá versti, heldur sá sem breytti viðhorfi mínu til málefnisins. Ég var á bakvakt þegar síminn hringdi. Þegar ég kom á staðinn var ég mót fyrir venjulegu raðhúsi, en þegar ég opnaði dyrnar, kom á móti mér þykk lykt af gömlum reyki og súru áfengi.“
Innan veggja hússins var þögnin þung, að sögn Sigurðar. „Stóll lá á hliðinni, glerbrot glitruðu á gólfinu og hálfdrukkinn flaska var á borðinu. Hjartað í mér sló hraðar en venjulega, en ég þurfti að halda mér rólegum. Maður lærir að virka rólegur þó að innra með sér vilji maður öskra,“ segir hann.
Í þessari atburðarás var þrjú manna fjölskylda í sárum eftir skelfileg atvik. „Eiginkonan sat á stólnum með handklæði við kinnina, blóðug og bólgin, og dóttirin stóð í dyrunum, skelfd og óttaslegin,“ skrifar hann.
Sigurður Árni segir að lögreglumennirnir hafi ákveðið að fjarlægja föðurinn til að geta talað við eiginkonuna. Viðbrögð dótturinnar hafi verið til marks um djúp sálræn áhrif. „Hún kipptist við, tók skref fram og sagði lágt „nei“. Það var eins og hún þyrfti tilhlaup til að segja eitthvað,“ skrifar hann.
Þessi reynsla opnaði augu Sigurðar Árna fyrir því hversu flóknu málin eru. „Hvernig getur barn sem hefur verið barið svona illa, varið þann sem barði það? Hvernig getur ástin lifað af í svo miklu myrkri?“ spyr hann.
Eftir þennan atburð kom í ljós að stúlkan hafði brotið kjálka eftir föður sinn. „Í upphafi hafði mér fundist menn sem gerðu svona vera aumingjar, en með árunum lærði ég að málin eru ekki svona einföld. Ég fór að skilja að sem lögreglumaður gat ég ekki séð heimilisofbeldi aðeins sem svart eða hvítt, sekt eða sakleysi. Það er mikilvægt að halda jafnvægi og hlusta á allar hliðar málsins,“ útskýrir hann.
Í greininni kemur fram að gerandinn sé einnig manneskja sem ber með sér sögu og að lækningu má ekki aðeins leita í refsingu heldur einnig í því að brjóta keðjuna sem heldur sársaukanum lifandi milli kynslóða.
Hér má lesa grein Sigurðar Árna í heild sinni, sem er afar áhugaverð og fræðandi.
