Umræðan í sjávarútvegi snýst um tvennt: Sigurgeir Brynjar Kristgeirsson, útgerðarmaður í Eyjum, og Guðmundur Kristjánsson hjá Brim. Undanfarið hefur Sigurgeir, oft kallaður Binni blanki, tjáð sig um erfiðleika sína í fjölmiðlum. Hann hefur meðal annars greint frá því að hækkanir á veiðigjöldum hafi knúið hann til að loka fiskvinnslu sinni í Eyjum, segja upp starfsfólki og selja togarann.
Binni hefur verið áberandi í umræðunni, þar sem hann leggur ábyrgðina á vonda fólkinu í ríkisstjórninni sem hafi að sögn „hækkað veiðigjöldin“ ítrekað. Þó að Binni hafi keypt útgerðina fyrir tveimur árum, er nú greinilegt að hann stendur frammi fyrir miklum fjárhagslegum vandamálum. Nokkur skuggi hvílir yfir því að hann hafi ætíð ætlað að loka vinnslunni og leitað að kvoða, sem er ein helsta ástæða þess að hann er nú í þessari stöðu.
Aftur á móti hefur Guðmundur í Brim tekið aðra stefnu. Fyrir stuttu var tilkynnt um kaup Brim á öllu hlutafé Lýsis, sem var milljarða dala viðskipti. Guðmundur hefur séð tækifæri í íslenskum sjávarútvegi, og er á leiðinni að stækka virðiskeðju sína. Hann hefur stundað arðbærni með því að snúa sér nær fullvinnslu og neytendum, í stað þess að draga úr starfseminni eins og Binni virðist gera.
Umræðan um rekstur fyrirtækja í sjávarútvegi er mikilvæg. Það er ljóst að hvernig fyrirtæki eru rekin skiptir sköpum. Þó að Binni sé að berjast við erfiðleika, virðist Guðmundur hafa náð að nýta tækifærin sem fylgja góðu skipulagi og skynsamlegri fjárfestingu. Þetta sýnir að árangur í sjávarútvegi er ekki aðeins spurning um að hafa kvoða, heldur einnig um hvernig aðferðir eru notaðar við reksturinn.
Framtíðin í íslenskum sjávarútvegi mun líklega ráðast af því hvernig fyrirtæki eins og Brim og Lýsi þróast, og hvort að aðrir útgerðarmenn eins og Binni geti snúið vörn í sókn í krefjandi umhverfi.
