Þegar móðir Sigrúnar Ölbu Sigurðardóttur lést, settist hún niður til að skrifa um tilfinningar sínar og reynslu af þessum erfiða tímapunkti. Upphaflega var ekki ætlunin að gefa skrifin út, en smátt og smátt þróaðist þetta í bókina „Þegar mamma mín dó“.
Í viðtali við Dagmála útskýrir Sigrún að titill bókarinnar sé fyrsta setningin sem kom til hennar: „Þegar mamma mín dó vildi ég ekki fara frá henni.“ Bókin fjallar um það hlutskipti aðstandenda að fylgja ástvini sínum í síðustu vikurnar, sem er erfitt en mikilvægt tímabil fyrir alla aðila. Sigrún og broður hennar voru næstu aðstandendur móðurinnar.
Sigrún segir að þetta tímabil sé fullkomlega fullt af minningum, tilfinningum og reynslu sem mun lifa með manni alla ævi. Hún upplifði að hún þurfti að vinna úr þeirri reynslu sem fylgdi andláti móður sinnar. „Mér finnst oft auðveldara að skrifa frekar en að tala, svo það var eðlilegt fyrir mig að setjast niður og byrja að skrifa,“ útskýrir Sigrún.
Bókin lýsir ekki aðeins hennar persónulegu tilfinningum heldur einnig þeim sammannlegu. Hún bendir á að þetta snúist um ást og umhyggju, en einnig um samviskubiti og eftirsjá. „Það hefði hjálpað mér að hafa lesið svona bók þegar pabbi minn dó, svo ég væri betur undirbúin og hefði kannski getað gert betur,“ bætir hún við.
Sigrún viðurkennir að þetta tímabil sé eitt af þeim sem við fáum aldrei tækifæri til að endurtaka, og að við þurfum að takast á við það sem gerðist á sínum tíma. „Eðli málsins samkvæmt er þetta tímabil sem við fáum aldrei tækifæri til að gera betur,“ segir hún.
