Umræður um hvaða form henta best fyrir bíómyndir hafa vakið athygli um þessar mundir, sérstaklega í tengslum við nýjustu mynd Paul Thomas Anderson, „One Battle After Another“. Þessar umræður snúast oft um stærð skjáa, upplausn og aðrar tæknilegar kröfur sem hafa vakið spurningar um nauðsyn þess að nýta sér IMAX, 70mm eða VistaVision.
Fyrir mörgum hefur bíó alltaf verið aðgengilegt og fjárhagslega skynsamlegt afþreyingarefni. Þeir sem ræða um „hreinasta“ format bíómynda gætu verið að skaða þessa hefð og útiloka almenning frá því að njóta þessara upplifana. Málið er einfalt; það sem skiptir máli er dimm rúm og kyrrð, ekki hversu margar pixlar eða hvaða format er notað.
Þetta er sérstaklega mikilvægt fyrir þá sem vilja njóta kvikmynda án þess að þurfa að hugsa um tæknilegar smáatriði. Bíóið á að vera aðgengilegt fyrir alla, án þess að það sé skilyrt af tæknilegum kröfum sem geta skert upplifunina. Þess vegna er nauðsynlegt að ræða hvernig við getum haldið bíóinu opnu fyrir alla, óháð því hvaða tæknimyndir eru í tísku.
Í lokin er mikilvægt að við tökum tillit til þess að bíómyndir eru um meira en bara tæknilega frammistöðu. Það snýst um að tengjast sögum, persónum og tilfinningum sem þær vekja. Þess vegna ættum við að einbeita okkur að því að skapa frábæra bíóupplifun, óháð formatinu sem er notað.
