Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir, 23 ára, deilir sinni persónulegu reynslu af jaðarpersónuleikaröskun (BPD) í nýrri grein. Hún lýsir því hvernig hún hefur upplifað mikla vanlíðan, örvæntingu og skort á skilningi þegar hún hefur leitað sér aðstoðar.
Í grein sinni bendir Elín á að það sé algengt að fólk, jafnvel innan heilbrigðiskerfisins, skilji ekki raskanir eins og BPD. Hún segir að þegar orðið „jaðarpersónuleikaröskun“ sé nefnt, þá sé oftast horft á einstaklinginn út frá stimplinum en ekki sem manneskju.
„Ég er ekki greiningin mín. Ég er manneskja, með sögu, tilfinningar, áföll og drauma eins og allir aðrir,“ skrifar hún. Elín útskýrir að raskanir eins og BPD snúist ekki um að vera „erfið“ eða „óútreiknanleg“, heldur um að lifa með tilfinningar sem eru svo sterkar að þær geti tekið völdin af manneskjunni.
Hún lýsir því hvernig þetta leiðir til óöryggis, kvíða og hræðslu við að vera yfirgefin. Elín hefur lent í að missa stjórn á sér, að því marki að lögreglan hefur verið kölluð til. Hún viðurkennir að þetta sé sárt, en segir það vera raunveruleika margra sem búa við raskanir eins og hennar.
„Þegar kerfið bregst við með lögreglu, frekar en með fagfólki sem skilur tilfinningalega erfiðleika, þá sendir það mér skilaboð um að ég sé vandamál, ekki manneskja í neyð,“ segir Elín. Hún kallar eftir meiri samkennd og skilningi frá þeim sem starfa í heilbrigðiskerfinu.
Elín vill ekki fá vorkunn, heldur kallar hún eftir umræðu um málefnið. Hún vill að fólk átti sig á því að fólk með BPD eigi ekki að vera hrætt við að leita sér aðstoðar. „Við þurfum að breyta því hvernig við tölum um geðraskanir, hvernig við nálgumst þær og hvernig við styðjum hvert annað,“ segir hún.
Í lokin segir hún að það sem hjálpar henni mest sé traust, stöðugleiki og samkennd. Hún þráir að hitta heilbrigðisstarfsfólk sem hlustar, sem spyr frekar en að dæma. „Ég er veik og ég er að gera mitt besta,“ segir Elín að lokum.
