Í viðtali við Morgunblaðið tjáir Dagur Hjartarson, rithöfundur og íslenskukennari, að staða íslenskra bókmennta sé erfiðari í dag en áður. Hann bendir á að bækur hafi orðið að jaðarmenningu, þar sem íslensk ungmenni þekki ekki marga rithöfunda.
Umræða um brotthvarf verka Laxness af leslistum framhaldsskóla hefur verið áberandi að undanförnu. Dagur nefnir að í nýju skáldsögu sinni, Frumbyrjur, sé að finna mörg tilvísanir í íslenska bókmenntasögu, þar á meðal í verk Sjón, þar sem aðalpersónan í Sjálfstæðu fólki er í brennidepli.
Hann spyr hvort æskilegt sé að setja eina bók í námskrána, og segir að þó að Sjálfstætt fólk sé mikilvægt, sé erfitt að þröngva öllum til að lesa sömu bók. Dagur kallar umræðuna áhugaverða, en bendir á að hún sé takmörkuð af nostalgi og skorti á innsæi í núverandi ástandi. „Þetta er ótrúlega flókið,“ segir hann.
Dagur bendir á að gervigreind sé að verða mikil áskorun fyrir íslenskukennara, þar sem hún geti auðveldlega leyst verkefni sem áður var talið vera góð og gild. „Gervigreind getur skrifað ágæt ritgerð um Sjálfstætt fólk, til dæmis,“ segir hann. Þó að umræðan um áhrif gervigreindar sé mikilvæg, segir hann að áhyggjur af vaxandi ólæsi og áhugaleysi á bókmenntum séu brýnni.
Að lokum segir Dagur að hann skilji og gleðjist yfir tilfinningahitanum í umræðunni um íslensk bókmenntaverk. „Hvar er Stephan G. Stephansson? Eða Gunnar Gunnarsson?“ spyr hann, og bendir á að þessir höfunda verði ekki haldið á lífi í námskrá heldur í hjörtum lesenda. Það sé mikilvægt að reyna að kveikja áhuga nemenda á bókmenntum, enda sé Sjálfstætt fólk enn verðug bók til kennslu.
Frekari umræður um Dag og nýjustu skáldsögu hans má finna á menningarsíðum Morgunblaðsins, á menningarvefnum og í Mogga-appinu.
