Foreldrar sem hafa misst börn sín í sjálfsvígum kalla eftir aðgerðum í skólakerfi og geðheilbrigðiskerfi. Brynhildur Ösp Þorsteinsdóttir, sem missti dóttur sína, María Lilju, í sjálfsvígi í júlí, lýsir erfiðleikum sínum við að samþykkja að hún sé dáin. Hún segist reyna stundum að sannfæra sig um að það hafi ekki verið hennar lík í kistunni, þrátt fyrir að hún viti að það hafi verið það. Þegar hún fer í kirkjugarðinn og sér nafnið hennar á krossinum, verður raunveruleikinn aftur á móti ljós.
Hilma Dögg Hávardardóttir, sem missti son sinn, Hávarð, í byrjun september, deilir einnig sínum upplifunum. Hún lýsir því hvernig hún var í sífellu að bíða eftir símtali frá presti, en þrátt fyrir undirbúning sinn var hún ekki viðbúin þegar að því kom. Hún lýsir því hvernig áfallið varð ekki minna, jafnvel þó hún hefði reynt að undirbúa sig fyrir það.
Bæði mæðurnar segja skólakerfið hafa brugðist börnunum þeirra. María Lilja og Hávarður áttu báðir í erfiðleikum í skóla og fengu ekki þann stuðning sem þau þurftu. Þær gagnrýna einnig barnavernd og geðheilbrigðiskerfið fyrir að veita ekki nægjanlegan stuðning.
Brynhildur segir: „Þetta hefði ekki þurft að fara svona. Ef það hefði verið hlustað á barnið mitt þá væri það ekki dáið í dag.“ Hún vonar að málefni þeirra geti leitt til breytinga og aðgerða í samfélaginu. „Við viljum láta heyra hátt í okkur,“ bætir hún við.
Hilma er sammála og bætir við: „Við verðum að vona að eitthvað gott komi út úr þessu.“ Þær benda á að fólk með sjálfsvígshugsanir getur leitað aðstoðar hjá Pieta samtökunum, Rauða krossinum og heilsugæslunni.
