Heimiliskötturinn Ronja hefur ekki komið heim í sjö vikur. Á fyrstu dögum eftir að hún hvarf, fylgdi fjölskyldan henni með því að kíkja út um gluggann, dreifa miðum í nágrenninu, kalla á hana og skrá sig í Facebook hópa. Þau vonuðu að sjá hana koma aftur, með sitt dularfulla kattareðli, eins og ekkert hefði í skorist.
En dagarnir liðu í fyrstu og síðan vikurnar, án þess að kisan kæmi heim. Smám saman fjarlægðist vonin um að þau myndu fá Ronju aftur. Þessi aðgerð og áhyggjur þeirra hafa verið áberandi í umræðunni um hversu erfitt það getur verið að missa gæludýr, sem eru mikilvægur hluti af fjölskyldulífi.
Fyrir marga er það sárt að sjá gæludýr hverfa, og það vekur upp tilfinningar um kærleika og tengslin sem þau deila. Þó að vonin um að sjá Ronju aftur sé að minnka, er ennþá mikil þörf fyrir að halda áfram að leita og sýna kærleika til hennar.
Fólk í nágrenninu hefur einnig tekið þátt í leitinni, sýnt samstöðu og stuðning við fjölskylduna. Þetta sýnir hvernig dýraáhugamál og tengsl í samfélaginu geta sameinað fólk í erfiðum tímum.
Með því að rækta kærleikann, þrátt fyrir óvissu, er vonin enn til staðar að Ronja komi heim í einhverju formi, hvort sem það er líkamlega eða í minningum þeirra sem elska hana.
