Mikið hefur verið rætt um hnignun á íslenskri tungu og þær hættur sem steðja að henni. Eitt af því sem hefur verið í umræðunni er minnkandi lestur á íslenskum bókum, sérstaklega meðal ungs fólks. Íslenskur bókaunnandi hefur þó varpað fram sjónarhorni sem lítið hefur verið rætt um. Hann virðist vera af vilja gerður til að lesa íslenskar bækur, en telur að þær vekji ekki nægjanlegan áhuga þegar hann heimsæki bókaverslanir. Íslenskar bækur skorti fjölbreytni, að því er hann segir, en sama máli gegni um bækur á ensku.
Í færslu á Reddit lýsir bókaunnandinn því hvernig hann hefur góða færni í íslensku en að honum finnst fáar íslenskar bækur sem heilla hann. Þegar hann skoðar bækurnar á ensku sé hins vegar oft að finna fjölda titla sem vekja áhuga. „Ekkert sem kallar til mín,“ segir hann um íslensku bækurnar. Fyrirsagnin á innlegginu hans er: „Hvað er vandamálið við íslenskar bókmenntir?“
Aðrir notendur á Reddit hafa einnig tjáð sig um þennan skort á fjölbreytni. Einn þeirra bendir á að áður fyrr hafi bókmenntir verið takmarkaðar við íslenskar sögur, oft skrifaðar af fyrrum fótboltastjórum, sem endurspegluðu nostalgi. Hann bendir á að nú séu í boði endalausar bækur um morð. Annar notandi spyr hvað sé svo heillandi við bækur á ensku, og svarar að þar sé oft fyndnari texti og meira aðlaðandi sögupersónur.
Fleiri taka undir þessa greiningu. Einn notandi segir að íslenskar bækur séu oft í fáum flokkum, svo sem glæpasögur og þunglyndislegar sögur, sem gera þær ekki aðlaðandi. Hann bendir á að mikið af glæpasögum hafi verið gefið út á Íslandi undanfarið og að þær séu oft í efstu sætum metsölulista. Hins vegar segist hann lítið hafa áhuga á þeim, og því sé ekki mikið eftir af íslenskum bókum fyrir hann. „Les svona 30 bækur á ári og veit eiginlega ekki hvenær ég las seinast bók á íslensku,“ segir hann.
Að lokum bendir einn notandi á að bækur eftir vinsæla rithöfunda, eins og Yrsu Sigurðardóttur og Arnalds Indriðason, séu í raun endurvinnsla á öðrum verkum þeirra, sem leiðir til þess að áhuginn minnkar.
