Í nýlegu dæmi um rekstur íslensks bónda kemur í ljós að nýr traktor og sláttuvél, sem ætlað er að auka afköst, skila ekki endilega betri arðsemi. Þó að tækin séu fljótari við sömu verkefni, eykst kostnaðurinn fyrir sama magn heys, sem dregur úr hagkvæmni rekstrarins.
Íslendingar hafa lengi verið hvatvísir og leitað nýjunga, sem oft leiðir til skyndikaupa á nýjustu tækjum. Þessi hegðun getur haft neikvæðar afleiðingar, þar sem fjármagnið sem fer í tækjakaup getur leitt til aukinnar skuldsetningar. Þetta er sérstaklega hættulegt ef reksturinn er í erfiðleikum eða lausafjárstaðan er takmörkuð.
Með nýjum tækjum má búast við að verkefnin taki styttri tíma, en það þýðir ekki endilega að tekjur aukist. Bóndinn sem fjárfestir í dýrum tækjum, en skilar ekki aukningu í framleiðslu, situr uppi með ónotaða afkastagetu og hærri kostnað.
Offjárfesting í tækjum getur einnig leitt til stífni í rekstrinum. Ef bóndinn hefur fjárfest í nýrri og dýrri aðstöðu, getur það hindrað hann í að aðlagast nýjum framleiðsluaðferðum, sérstaklega í óvæntum aðstæðum eins og heimsfaraldri. Þannig getur bóndinn lent í þeirri stöðu að hann þarf að halda áfram með úreltar aðferðir eða bera kostnað af aðstöðu sem er ekki lengur nauðsynleg.
Íslendingar þurfa að vera meðvitaðir um afleiðingar of mikillar fjárfestingar í tækjum. Það er mikilvægt að huga að hagkvæmni og arðsemi í rekstri, þar sem takmarkað fjármagnið ætti frekar að vera nýtt í verkefni sem auka tekjur, frekar en að eyða því í ónotaða afkastagetu.
